การควบคุมตัวเองที่ดีที่สุดนั้น เกิดมาจากการไม่พยายามไปควบคุมนิสัยใจคอใครใดๆ รวมทั้งอาการจิตของตัวเอง เรียกว่าการควบคุมตัวเองที่ดีที่สุดนั้น เกิดจากการไม่พยายามควบคุมใดๆเลย
เพราะชีวิตเรานั้น ควบคุมนิสัยใจคอใครไม่ได้ แม้แต่ควบคุมอาการของเราก็ยังไม่ได้ เพียงเราต้องการควบคุมคนอื่น เรียกว่าจะต้องเป็นอย่างนั้น เรียกว่าแบกโลก หรือควรเป็นอย่างนั้น ควรกระทำอย่างนั้น เราก็มีแต่อุ้มโลก แล้วเรานึกว่าคนอื่นทำให้เราทุกข์ ที่จริงทั้งหมดคือชอบไปควบคุมคนอื่น โดยลืมไปว่า เราควบคุมใครไม่ได้ เมื่อใดเราเริ่มต้นคิดจะควบคุมคนนั้น ชีวิตเราเองก็จะถูกคนนั้นควบคุม เช่น เราต้องการให้ลูกน้องมาตรงเวลา เราต้องคอยคิดหาทางทุกอย่างที่จะให้เขามาทำงานตรงเวลา หมกมุ่นทั้งวัน เราคิดว่าควบคุมเขาได้ โดยลืมไปว่า ความรู้สึก นึกคิดของเราถูกคนนั้นควบคุม สุดท้ายเราต้องตื่นก่อนเวลา ไปก่อน 8 โมง เพื่อมาดูว่าเขามาทันเวลาหรือเปล่า เมื่อเขามาตรงเวลา เรานึกว่าเราควบคุมเขาได้ ลืมสนิทว่า ตัวเรากลับต้องมาก่อนเวลาเขาด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น เมื่อไหร่ที่เราต้องการควบคุมผู้อื่น เมื่อนั้นชีวิตเราเองกลับถูกควบคุม เมื่อนั้น นั่นเอง
ความรักจึงควบคุมกันไม่ได้ เพราะด้านหนึ่งของความรัก คือความเป็นอิสระ ต่างต้องเป็นตัวของตัวเอง ต่างกับอีกด้านหนึ่งของความรัก ที่เอาแต่ควบคุม คาดหวัง เอาชนะกัน ความรักจึงเป็นดาบสองคม ถ้าใช้เป็น เป็นคุณอนันต์ ถ้าใช้ไม่เป็น เป็นโทษมหันต์
++ จากสโมสรจิตวิทยา ++
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น